Het is de laatste bijeenkomst van de leerkrachten die zich bij Kunst Centraal drie jaar hebben bekwaamd in de discipline literair in het kader van Scholen in Talenten. Ik zoek een toepasselijk verhaal om de drie jaar die zij aan hun kwaliteiten gewerkt hebben in te leiden.
Ik vind het verhaal van de Keizer en de haan. Het is zo mooi en toepasselijk voor het proces van deze groep dat ik me verheugde om het te mogen vertellen.
De keizer van China had een prachtige verzameling dierenprenten. Elke avond nam hij enkele werken uit hun foedraal en volgde met zijn vinger de lijnen op het papier. De grootste meesters van het land hadden er hun ziel in gelegd, deze afbeeldingen droegen iets van de eeuwigheid in zich. Urenlang kon hij ze bestuderen en bewonderen. De verzameling bood hem troost in zware tijden, afleiding op moeilijke momenten.
Van alle vogels, zoogdieren en vissen, van alle gekende inheemse en exotische diersoorten bezat de keizer een afbeelding, maar de verzameling was niet af. Er was een heel erf, een kip, compleet met ei, er was zelfs een kuikentje. Een haan ontbrak nog.
De keizer had het gevoel dat hij zelf onaf was, zolang zijn dierencollectie niet compleet was.
Nu leefde er in de buurt van het paleis een kunstenaar, die zeer bedreven was met Chinese inkt. Hij werd ontboden en kreeg de opdracht een haan te schilderen, een keizer waardig. De kunstenaar aanvaardde de opdracht, boog eerbiedig het hoofd en verdween, zonder een woord te spreken.
Na twee weken stuurde de keizer een boodschapper uit om te informeren naar het schilderij. Deze stond heel snel terug in het paleis: de kunstenaar was nog niet klaar. Een maand later… twee maand … zes maand later kreeg de keizer hetzelfde bericht te horen. ‘Dat moet wel een schitterend kunstwerk worden’, dacht de keizer verheugd. Hij legde zichzelf geduld op: ‘Wanneer het schilderij af is, zal hij me wel zelf verwittigen’.
Een jaar ging voorbij en de kunstenaar zweeg, nog een jaar ging voorbij. Op het eind van het derde jaar werd de keizer ongerust. Misschien was de kunstenaar iets overkomen? De keizer liet zijn dragers komen en beval hen hem naar de woning van de kunstenaar te brengen. Daar zat de man, op een bankje voor zijn huis, te genieten van de zon en van zijn pijp.
‘Waar is de haan die je voor mij geschilderd hebt?’ vroeg de keizer. De kunstenaar stond op van zijn bankje, ging het huis binnen, zocht inkt, penseel en een blanco vel papier en schilderde in een handomdraai een waarlijk keizerlijke haan. De keizer viel van colère bijna uit zijn draagstoel. ‘Jij kan dit in één twee drie! Heb je me daarvoor drie jaar laten wachten, jij schurk? Je verdient de galg!’
De kunstenaar glimlachte. Hij schoof de deur naar het volgend vertrek open. Daar lagen bergen papier, met daarop klauwen, ogen, pluimen, hanenkammen. Duizenden en duizenden studies, het resultaat van drie jaar werk.
De bijeenkomsten bij Kunst Centraal doe ik altijd samen met Mariet Lems. Dat is zo fijn werken omdat we elkaar afwisselen en aanvullen; we kunnen telkens op elkaar voortborduren. Niet alleen fijn voor onszelf, maar ook voor de leerkrachten, omdat er meer aandacht en meer afwisseling is. Maar Mariet werd ziek…en mijn aanbod om de bijeenkomst alleen te doen werd dankbaar aanvaard.
De kuil waar ik dan diep in duikel is dat ik bang ben dat het allemaal te lang duurt en dat ik teveel aan het woord ben en dat het daardoor saai wordt…
Ik neem dus te weinig tijd voor het inleidende verhaal en maak me niet los van de situatie. Ik blijf achter de tafel op mijn stoel zitten en stap hierdoor onvoldoende in het verhaal.
Natuurlijk… ik heb het keurig verteld, maar mijn eigen kabouter vindt het niet goed genoeg en trekt er een wijze les uit:
Ook al veranderen de omstandigheden, neem tijd voor het verhaal en stap erin.
Maak verbinding om verbinding te creëren.