Geluk is… is een verhalenproject dat ik samen met Sylvia Bos, in het Laakkwartier in Den Haag uitvoer. We werken met ouderen en met jongeren en brengen hun verhalen en ervaringen samen.
Verhalen brengen mensen snel dichtbij elkaar. Verhalen laten iets zien van het leven dat je leidt en hebt geleid. In zo’n verhaal klinkt door waarom je doet wat je doet en waarom je het doet. Het zo mooi en bijzonder om deze verhalen te mogen horen en te delen.
Pareltjes zijn het.
Henk heeft een foto van zijn moeder bij zich. Liefdevol laat hij de foto zien en zegt: “Vroeger zeiden de mensen dat ze op Juliana leek en kijk inderdaad daar lijkt ze wel op.”
Ik kom van Scheveningen. Daar woonde ik als kleine jongen. Er was niet veel geld, dus mijn moeder werkte erbij, want ze wilde ons er netjes bij laten lopen. Mijn kleren zagen er altijd netjes uit.
Mijn moeder maakte kantoren schoon en dan was ze moe als ze thuis kwam. Daarom deed ik altijd de afwas voor haar, voordat ik naar school ging, zodat de boel een beetje aan kant was als ze thuis kwam. Ik kwam vaak te laat op school, omdat ik ging afwassen.
Als ik te laat kwam deed meneer van Schaik, de bovenmeester, de deur voor me open. Op een gegeven moment moest ik van hem nablijven. Toen moest ik strafregels schrijven. Ik weet het nog goed: ‘Ik mag niet te laat komen’ Een uur lang. Ik schreef het in blokletters, een beetje groot, anders kon hij het niet lezen en moest ik het nog een keer overdoen.
Daardoor kwam ik veel te laat thuis. Mijn moeder vroeg toen: ‘Jongen wat is er met jou aan de hand?’
Toen vertelde ik het verhaal over de strafregels en meneer van Schaik. Mijn moeder wilde naar school gaan om met de meester te gaan praten. Ik zei: ’Moeder dat hoeft niet, ik doe het voor u en niet voor de meester.’
Wordt vervolgd…
www.roderuiter.nl
Geef een antwoord