Ik ben een beetje treurig. Het gaat om klein-treurigheid in deze tijd van groot-treurigheid. De groot-treurigheid heet corona, maar daar wil ik het nu niet over hebben.
De klein-treurigheid gaat over de dagboeken die ik schreef voor mijn kinderen over mijn kinderen. Van voor hun geboorte tot ze naar de middelbare school gingen schreef ik over hun en mijn leven. Over de woordjes, de eerste stapjes, maar ook over dingen in mijn leven. Het leek me mooi om voor beide kinderen een tijdsdocument achter te laten. De boeken van mijn dochter heb ik allemaal gevonden, maar het eerste deel van mijn zoon kan ik nergens vinden. Natuurlijk is dit boek ergens in huis. Waarschijnlijk in een van de vele dozen op zolder, maar wat ik zo raar vind is dat ik de boeken van mijn dochter allemaal in dezelfde kast heb gevonden en dat die van mijn zoon daar dus niet bij staan. Daar ben ik dus een beetje treurig over. Het tweede deel heb ik wel gevonden. En het is zo leuk om te lezen wat voor dingen de kinderen zeiden of deden.
Uit het tweede deel haal ik dit fantastische gesprekje:
Komende tijd alle dozen maar eens uitpluizen op zoek naar deel 1.