Tijdens het sporten of wandelen luister ik vaak naar een podcast. Een van de podcasts die ik volg is over spreken gesproken. Er worden mensen geïnterviewd die iets te melden hebben over communicatie in de breedste zin van het woord. Ik luisterde een naar een interview met Mieke Bouma. Mieke is storycoach en sprak over Joseph Cambell en zijn boek en theorie de reis van de held. In de reis van de held gaat het over een cyclisch proces dat doorlopen wordt in verhalen en in onze levens.
Elke gebeurtenis kan onderzocht worden aan de hand van dit model. Wat ging er goed, waar liep je tegenaan? Hoe heb je het opgelost en ben je tevreden over die oplossing?Lees verder →
Achter mij in het tunneltje hoor ik het kind in de bakfiets en de papa die aan het trappen is samen roepen. ‘Oehoe’ De weerkaatsing van het geluid is altijd leuk en een prikkel om lekker hard in een tunnel te roepen. 
Eenzaam op de stoep aan de rand van de vuilcontainer ligt ie…onthoofd… of beter ontlijft, want het lijf is verdwenen en de kop ligt er nog. De kop van een teddybeer. EEN TEDDYBEER!!! Je gooit toch geen beer bij het afval? Een beer die een kind trouw heeft gediend, die geknuffeld is en die geknuffeld heeft…jazeker dat doen teddyberen. De warmte en liefde wordt zomaar op straat gegooid. Mijn hart brandt.
Het winterse landschap is een bron van inspiratie. Mooie foto’s, grappige filmpjes en ander vertier worden lustig gedeeld op de sociale media. Ook mijn oog word geprikkeld door leuzen in de sneeuw, sneeuwpoppen in vormen en maten, bomen en struiken onder een witte laag en aan onze dakgoot een kunstwerk van ijspegels. IJspegels die er niet horen, want het water hoort gewoon door de regenpijp te lopen en er niet overheen te gaan. We hebben dus een probleem. Een bevroren probleem dat vooralsnog niet op te lossen is. Het levert wel een mooie beeld…