Eind jaren 60 organiseerde museum Boijmans van Beuningen voor kinderen een serie kijken naar kunst onder de titel ‘in spin het museum in’. Daar deed ik aan mee. We kregen uitleg over kunstwerken, moesten kunstwerken nadoen en kregen thuisopdrachten. Samen met mijn moeder knutselde ik een ‘kunstwerkje’ in elkaar waarmee we de titel van de cursus verbeelden. Ook daarvan werden weer kunstige foto’s gemaakt door Joop Verheij Pols die, naast dat hij onze tandarts was, ook zeer verdienstelijk fotografeerde.Lees verder →
De reis van de held maak je zelf
Tijdens het sporten of wandelen luister ik vaak naar een podcast. Een van de podcasts die ik volg is over spreken gesproken. Er worden mensen geïnterviewd die iets te melden hebben over communicatie in de breedste zin van het woord. Ik luisterde een naar een interview met Mieke Bouma. Mieke is storycoach en sprak over Joseph Cambell en zijn boek en theorie de reis van de held. In de reis van de held gaat het over een cyclisch proces dat doorlopen wordt in verhalen en in onze levens.
Elke gebeurtenis kan onderzocht worden aan de hand van dit model. Wat ging er goed, waar liep je tegenaan? Hoe heb je het opgelost en ben je tevreden over die oplossing?Lees verder →
Weet je nog van toen
Foto’s maken herinneringen los, althans de juiste foto’s. Foto’s van landschappen, bloemen, huizen of andere zaken zonder mensen erop kunnen mooi zijn en esthetisch verantwoord zijn en je zelfs raken in hun schoonheid, maar de herinneringen komen los als er mensen op te zien zijn. Foto’s van vreemde mensen doen soms herinneren aan…waardoor er vanzelf een verhaal komt over tante, buurvrouw, vriend of vriendin van vroeger. De echte herinneringen komen los bij eigen foto’s van vroeger waar mensen op te zien zijn. Die foto’s kunnen een bron van verhalen zijn.
Verhalen om te herinneringen vast te houden. Verhalen om door te geven; zo deden we dat vroeger of weet je nog van toen…Verhalen zijn belangrijk om te weten waar je wortels liggen en om te zien waar je betrokkenheid vandaan komt.Lees verder →
Het antwoord van de echo
Achter mij in het tunneltje hoor ik het kind in de bakfiets en de papa die aan het trappen is samen roepen. ‘Oehoe’ De weerkaatsing van het geluid is altijd leuk en een prikkel om lekker hard in een tunnel te roepen.
Dat deden wij als gezin ook toen na jaren van verbouwen eindelijk in Rotterdam de fietsers- en voetgangerstunnel onder de Maas door weer open was. We liepen daar op een stille middag met het gezin doorheen en riepen zinnen als: ‘wie doet er hier een da-ans’ en als antwoord kwam dan… ‘ha-ans’. Tot groot plezier en vermaak van ons allemaal. We bleven nieuwe zinnen verzinnen die op onze namen rijmden: Wie denk je dat er hier-is…Iris… Wat hadden we een plezier en dat kaatste ruimschoots terug! Lees verder →
Ont(b)eert
Eenzaam op de stoep aan de rand van de vuilcontainer ligt ie…onthoofd… of beter ontlijft, want het lijf is verdwenen en de kop ligt er nog. De kop van een teddybeer. EEN TEDDYBEER!!! Je gooit toch geen beer bij het afval? Een beer die een kind trouw heeft gediend, die geknuffeld is en die geknuffeld heeft…jazeker dat doen teddyberen. De warmte en liefde wordt zomaar op straat gegooid. Mijn hart brandt.Lees verder →
- 1
- 2
- 3
- …
- 18
- Volgende »