1983: Het was laat toen we uit de S-bahn stapten; de halte die we moesten hebben voor de camping. We hadden geen idee waar we naar toe moesten en wisten ook niet dat het nog 6 kilometer lopen was. Een stel dat uitgegaan was zag ons tobben en vroeg waar we naar toe moesten. Toen ze hoorden dat we naar de camping moesten namen ze ons mee naar hun huis waar we de nacht mochten doorbrengen. Dat was uiteraard voor hen niet zonder gevaar. Het was een ontzettend aardig stel met wie we nog een tijd hebben zitten praten over de beperkingen van wonen in Oost Berlijn.Lees verder →
Kleverig verhaal
“Juf, juf, u was vorig jaar ook bij ons in de klas. Weet u nog?” zei een jongen aan het einde van mijn vertellingen aan de kinderen van groep 5b van basisschool Al Qualam in Gouda. Ik wist het niet meer, maar de jongen begon glunderend het verhaal te vertellen dat ik vorig jaar verteld had “Ja juf , over de berg en dat de mensen de berg wilden verplaatsen en dat dat niet lukte en dat ze toen uiteindelijk gingen verhuizen.” Vriendjes vielen hem bij en vulden hem aan. En ja toen wist ik het ook weer. Ik was vorig jaar ook in deze klas geweest. Toen nog groep 4.
Hoe fantastisch is dat! Een jaar na dato weten de kinderen nog welk verhaal je vertelt hebt. Dat is de kracht van verhalen. Verhalen blijven kleven in het geheugen. De kracht van een goed verhaal is dat de informatie wordt opgeslagen in het langetermijngeheugen. Wil je de theorie achter de werking van het geheugen weten, lees dan hier verder: https://www.vernieuwenderwijs.nl/de-kracht-van-een-goed-verhaal/
Eén van de krachtigste aspecten van een goed verhaal is dat het emoties bevat. Emoties zorgen ervoor dat we ons verbinden. Met het verhaal dat ik vorig jaar vertelde heeft deze jongen zich goed kunnen verbinden. Door mijn aanwezigheid werd zijn langetermijngeheugen aan het werk gezet en kwam het oude verhaal weer naar boven.
Mijn verhalen toen en nu zijn fantasie, maar dit werkt ook met verhalen over geschiedenis, aardrijkskunde enzovoorts. Het vertellen van verhalen met de kinderen in de klas is samen op avontuur gaan. Door samen met verhalen bezig zijn werk je aan groepsvorming, sociaal-emotionele ontwikkeling, creativiteit en taalvaardigheid.
Tijd voor een goed verhaal dus!
Duizend gezichten
Vertellers zijn er in soorten en maten. Je hebt de acterende vertellers, vertellende acteurs, vertellende vertellers en acterende acteurs. Variaties op een thema: het zo goed en aantrekkelijk overbrengen van een boodschap verpakt in een verhaal. Op basis van achtergrond en ervaring past de ene of de andere variant je beter dan de andere.
Ik vind mijzelf een vertellende verteller. In mijn optiek ben ik niet aan het acteren. Ik vertel een verhaal met alle emoties en bijbehorende gebaren waardoor mensen de beelden voor zich zien. Een meisje uit groep 4 zei, nadat ik klaar was met vertellen:’ ik zag het als een film voor me.’ 
Al die gezichten een stukje van de film. Niet mijn gezicht, maar het gezicht van de keizer, de keizerin, van een jongetje of van…iets anders dat de fantasie heeft opgeroepen.
Mensen meenemen in een wereld waar ze even in rondlopen en rondkijken, waarin ze iets beleven op een manier dat het lijkt alsof ze er zelf bij zijn. Dat is de kracht van het verhaal.
Nodig een verteller uit en ervaar het zelf!
Licht uit, spot aan
Licht uit, spot aan. Loop rond, zoek een plekje en zet een fictieve schijnwerper op jezelf. Ga in het licht staan en laat dat lekker op je schijnen. Zorg ervoor dat je zichtbaar bent. Dat was een opdracht die ik met mijn mede-cursisten aan het begin van de opleiding hogere woordkunst voor gevorderden, kreeg. Rondlopend, een fictieve schijnwerper zoeken…ik vond het heel moeilijk. De aandacht op jezelf vestigen…Als verhalenverteller moet je die schijnwerper zoeken en nemen. Inmiddels durf ik, als verhalenverteller, de schijnwerper op mezelf te richten en het podium te nemen.
Hoe wonderlijk is het dan om te merken dat ik op ons gezellige midwinterzangfestijn van mijn koor, als ik een lied moet zingen waar ik me notabene zelf voor aangemeld heb, het liefst in een hoekje wegkruip om vooral niet te hoeven zingen. Vooral niet die schijnwerper op mezelf richten. Met een groepje en een gek lied waar het om de lol gaat is het allemaal niet zo erg. Maar dat serieuze lied waar ik ook stukjes alleen zing, daar voel ik me niet op mijn gemak. Terwijl het koor een veilige plek is en alles goed is. Het wordt gewaardeerd als je een optreden doet. Nog vreemder is het dat bijna iedereen daar last van heeft. We zitten allemaal met trillende stemmen of trillende handen snaren aan te slaan. In het koor kunnen we allemaal opgaan in het grotere geheel. Dat is ook waarom je voor een koor kiest en niet voor solo optreden. We stappen allemaal uit onze comfortzone als we voor elkaar optreden.
Als verhalenverteller voel ik me inmiddels zo thuis dat ik los durf te laten. Ik heb het vertrouwen dat het goed komt met het verhaal. Als zanger heb ik dat vertrouwen niet. Daar voel ik me niet helemaal vrij.
Wil je mijn inhuren als verteller dan kan dat. Ik zet de schijnwerper wel aan. Ik durf zelfs ook wel een liedje te zingen als het bij het verhaal past, maar voor een zangoptreden moet je beslist iemand anders inhuren.
Is het echt gebeurd?
“Juf hoe schrijf je dat dan die naam Yun?” Een jongetje uit groep 5 waar ik verhalen vertel, stelt me deze vraag. Het is een jongetje met een Chinees uiterlijk. Ik spel voor hem Y U N. ‘O, maar dat is ook mijn naam en dat zeg je als Yoeng’. Ik bedank de jongen uitvoerig en zeg dat ik er vandaag iets bijgeleerd heb en natuurlijk dat hij de hoofdpersoon in het verhaal is. Hij glundert van oor tot oor.
Ze luisteren allemaal ademloos. De juffen ook. Iedereen geniet. In bijna elke klas komt de vraag of het echt gebeurd is. Wat denk je zelf? Nee…ik denk het niet.
In een brief hebben we aangegeven dat het verhaal een cadeau aan de klas is en dat dat cadeau ook voor de leerkrachten is, dus dat het jammer is als ze gaan zitten nakijken of andere dingen gaan doen. Het is, maar dat hebben we niet geschreven, ook een slecht voorbeeld. Als je verwacht dat de kinderen braaf luisteren terwijl je zelf die moeite niet neemt.
In een van de klassen waar ik meeluisterde, zat een juf achter in de klas druk na te kijken. Maar steeds vaker keek ze op en luisterde ze mee. Steeds langer duurde het voor ze het volgende schrift pakte. Ze werd gegrepen door het verhaal. Dat is de kracht van vertellen…het meegenomen worden.
De ruim 80 klassen op verschillende scholen in de Krimpenerwaard en dus ongeveer 2000 leerlingen hebben de magie van het verhaal meegekregen. Wat een plezier. Deze ervaring neemt niemand hen af en mij ook niet.
- 1
- 2
- 3
- …
- 22
- Volgende »