Thassos, het mooie Griekse eiland, was ook vijftien jaar geleden al warm, heet zelfs. Het strand met de zee die wat verkoeling gaf werd frequent door ons bezocht. Echter elke dag strand gaat vervelen, dus toen we ontdekten dat er verderop een zwembad bij een huis was waar je zomaar gebruik van mocht maken, gingen we daar eens een kijkje nemen. Aan de muren van het huis rondom het zwembad hingen heel veel voetbalposters. Elke keer met dezelfde voetballer in actie. ‘Ach, iemand die van voetballen houdt en fan is van een voetballer’, dachten wij. De eigenaar van het zwembad kwam vragen of we ’s avonds mee wilden barbecueën en vroeg of we met hem op de foto wilden. Op de foto? Waarom? Wij zagen daar geen enkele aanleiding toe. Later kwamen we er achter dat het, de toen wereldberoemde voetballer, Eric Cantona was die bij Manchester United voetbalde. Een voetballer die ook nog eens in opspraak was geweest, maar dat was allemaal langs ons heen gegaan.
Als we dat allemaal hadden geweten…Lees verder →
Radiostem
Op een dag zag ik een advertentie van een stemmencastingbureau. Dat leek me leuk om erbij te doen. Ooit zei iemand die films maakt tegen mij dat ik een echte radiostem heb. Geld verdienen met mijn stem in een radioreclame of een bedrijvenfilm leek me wel wat. Nadat ik me tegen betaling had ingeschreven kreeg ik een uitnodiging om in Amsterdam een test te komen doen. Het adres dat ik door kreeg bleek midden in het centrum achter een verveloze deur te zitten. ‘Ja hoor opgelicht’ dacht ik toen de deur na een aantal keer aanbellen niet openging. Toen na enige tijd wachten er iemand uit de deur kwam, glipte in naar binnen. Achter de deur zat een trap en aan het einde van die trap bleek wel degelijk een studio te zitten. Ik moest nog even wachten, maar daarna mocht ik een aantal teksten inspreken. ‘Nou’ zei de technicus ‘je hebt een hele goede radiostem’. Na die opname heb ik nooit meer iets vernomen. Mijn stem zit opgeslagen in een databank van een bedrijf waarvan ik niet meer weet hoe het heet.Lees verder →
Hellingproef 25%
Heel lang geleden gingen manlief en ik, op vakantie naar de Azoren. We spreken over het jaar 1989. De Azoren werden toen nog niet overspoeld door toeristen. We hopten van eiland naar eiland en op de meesten eilanden huurden we een auto om in korte tijd een heleboel te kunnen zien. Aangezien ik de enige met een rijbewijs was, kwam het rijden op mij neer. De eilanden zijn allemaal verschillend, maar wat ze met elkaar gemeen hebben zijn grillige kunstlijnen met flinke hoogtes en hoogteverschillen waardoor de wegen over het eiland kronkelden van hoog naar laag en van laag naar hoog.
Het was op het eiland Sao Jorge, dat we op een weggetje zaten dat ons naar een leuk vissersdorpje zou leiden. De auto die we gehuurd hadden was groot, eigenlijk te groot voor ons twee, maar er was geen andere beschikbaar. Het weggetje ging almaar steiler en steiler naar beneden. ‘Ja toe maar’ zei manlief, ‘aan het einde is vast het dorpje. Verder en verder reden we tot we bij een super stijl stukje kwamen waar aan het einde allemaal bootjes te zien waren en netten die uitgespreid lagen. ‘Ja daar zal het zijn’ moedigde manlief, mij aan. Ik reed verder en eindigde aan de rand van de oceaan op een betonnen plateau waar ik de auto met geen mogelijkheid kon keren.Lees verder →
Politie bellen?
Het is rond half vier ’s nachts als manlief mij wakker maakt. ‘Er staan jongeren jouw boekenkastje te plunderen, zullen we de politie bellen?’ Ik kom uit een hele diepe slaap dus mompel wat en trek dan mijn badjas aan om te kijken.
Zonder lenzen zie ik geen klap, dus als ik naar beneden kijk zie ik vage vlekken, maar hoor ik veel geschreeuw, gelach en brommergeronk. ‘Ik ga erop af’ zeg ik. ‘Nee niet doen’ zegt manlief ‘je weet niet of ze je iets aandoen.’ Maar vanaf een balkon op één hoog voel ik me toch redelijk veilig. Ik doe de balkondeur dan ook open waarop de blikken omhoog gaan (dat vermoed ik tenminste, omdat ze het uitproesten). Ze zien dan ook een vrouw in roze badjas met verwarde haren en een slaperige blik. ‘Hè jongens er proberen mensen te slapen, kunnen jullie ergens anders heen’, vraag ik. ‘O sorry mevrouw, we gaan al. Sorry hoor.’ Twee van de vier vlekken vertrekken gelijk. De andere twee blijven nog met hun brommertje staan. Als ze nog een keer omhoog kijken roepen ze nog een keer sorry en scheuren weg.Lees verder →
Oefening baart kunst
Natuurlijk was het allemaal wat roestig geworden, zei hij zelf, na twee jaar corona-stilte. Wij hadden dus de primeur van het eerste optreden van Ronald Giphart NC (na corona). Een avond met het lezerspubliek in de bibliotheek van Delft. En ja, hier en daar was het een beetje roestig, maar de verhalen zitten in zijn hoofd en de ervaring spat er vanaf. Wat opvalt is de losse en soepele manier van praten. Een grap hier, een grol daar. Op vragen uit de zaal wordt met een anekdote gereageerd. Het optreden ademt ervaring.Lees verder →