Foto’s maken herinneringen los, althans de juiste foto’s. Foto’s van landschappen, bloemen, huizen of andere zaken zonder mensen erop kunnen mooi zijn en esthetisch verantwoord zijn en je zelfs raken in hun schoonheid, maar de herinneringen komen los als er mensen op te zien zijn. Foto’s van vreemde mensen doen soms herinneren aan…waardoor er vanzelf een verhaal komt over tante, buurvrouw, vriend of vriendin van vroeger. De echte herinneringen komen los bij eigen foto’s van vroeger waar mensen op te zien zijn. Die foto’s kunnen een bron van verhalen zijn.
Verhalen om te herinneringen vast te houden. Verhalen om door te geven; zo deden we dat vroeger of weet je nog van toen…Verhalen zijn belangrijk om te weten waar je wortels liggen en om te zien waar je betrokkenheid vandaan komt.Lees verder →
Achter mij in het tunneltje hoor ik het kind in de bakfiets en de papa die aan het trappen is samen roepen. ‘Oehoe’ De weerkaatsing van het geluid is altijd leuk en een prikkel om lekker hard in een tunnel te roepen. 
Eenzaam op de stoep aan de rand van de vuilcontainer ligt ie…onthoofd… of beter ontlijft, want het lijf is verdwenen en de kop ligt er nog. De kop van een teddybeer. EEN TEDDYBEER!!! Je gooit toch geen beer bij het afval? Een beer die een kind trouw heeft gediend, die geknuffeld is en die geknuffeld heeft…jazeker dat doen teddyberen. De warmte en liefde wordt zomaar op straat gegooid. Mijn hart brandt.
Het winterse landschap is een bron van inspiratie. Mooie foto’s, grappige filmpjes en ander vertier worden lustig gedeeld op de sociale media. Ook mijn oog word geprikkeld door leuzen in de sneeuw, sneeuwpoppen in vormen en maten, bomen en struiken onder een witte laag en aan onze dakgoot een kunstwerk van ijspegels. IJspegels die er niet horen, want het water hoort gewoon door de regenpijp te lopen en er niet overheen te gaan. We hebben dus een probleem. Een bevroren probleem dat vooralsnog niet op te lossen is. Het levert wel een mooie beeld…
Toen ik mijn smartphone thuis liet liggen…