Mijn vader, Willem, was verwoed amateurfotograaf. Met oog voor detail en humor wist hij vaak mooie plaatjes te schieten. Inmiddels is het ruim een jaar geleden dat hij op 98 jarige leeftijd overleed, maar zijn blik en manier van de wereld beschouwen zitten ook in mij. Vaak denk ik als ik ergens loop ‘o, dat zou een mooie foto voor Willem zijn.’ Het zijn wel vaak de wat wrangere beelden die indruk maken en die mijn vader op de foto zou zetten.
Laatst zag ik een man in versleten kleren met zijn mond open met een fles naast zich op een bankje in de zon liggen slapen. Hij snurkte luid. Twee kinderen van rond de 6 jaar stonden erbij en keken vol verbazing naar deze man. Een prachtig, maar ook schrijnend beeld. Mijn vader zou niet schromen om de camera te pakken en een foto te maken. Ik heb die schroom wel en heb bovendien niet de gave van het fotograferen. Ik sla het beeld echter wel op in mijn hoofd.Lees verder →
Onze kat kijkt graag tv. Zodra er een natuurprogramma voorbij komt met leeuwen, tijgers of andere katachtigen heeft het scherm haar onverdeelde aandacht. Ze raakt er zelfs een beetje opgewonden van. Gisteren werden de beelden haar even teveel. Ze zonderde zich af waarop wij een andere zender opzetten. Na 5 minuten kwam ze terug. Mauwend voor het scherm bleef ze staan. Zodra we het natuurprogramma weer opzetten, sprong ze op de stoel en keek ze weer volledig gefocust naar haar soortgenoten.
Vol goede moed neem ik het boekje een zin per dag in gebruik. Hoe moeilijk kan het zijn om elke dag een zin op te schrijven. Overigens niet zomaar een zin, maar