Mijn vader, Willem, was verwoed amateurfotograaf. Met oog voor detail en humor wist hij vaak mooie plaatjes te schieten. Inmiddels is het ruim een jaar geleden dat hij op 98 jarige leeftijd overleed, maar zijn blik en manier van de wereld beschouwen zitten ook in mij. Vaak denk ik als ik ergens loop ‘o, dat zou een mooie foto voor Willem zijn.’ Het zijn wel vaak de wat wrangere beelden die indruk maken en die mijn vader op de foto zou zetten.
Laatst zag ik een man in versleten kleren met zijn mond open met een fles naast zich op een bankje in de zon liggen slapen. Hij snurkte luid. Twee kinderen van rond de 6 jaar stonden erbij en keken vol verbazing naar deze man. Een prachtig, maar ook schrijnend beeld. Mijn vader zou niet schromen om de camera te pakken en een foto te maken. Ik heb die schroom wel en heb bovendien niet de gave van het fotograferen. Ik sla het beeld echter wel op in mijn hoofd.
Bij het vertellen van verhalen maak ik gebruik van die beelden die in mijn hoofd opslagen zitten. Soms is er een trigger voor nodig om dat beeld omhoog te halen, maar vaak ook ploppen ze op als ik een verhaal vertel. Uiteraard gaat daar de nodige voorbereiding aan vooraf. Een verhaal zit niet zomaar in je hoofd. Tijdens het oefenen komen die beelden omhoog. Hoe beter de beelden in mijn hoofd zitten, hoe beter ik deze ook op kan roepen en in mijn verhaal kan verwerken. Als die beelden goed zijn wordt het een vertelde foto. Afdruk in woorden.
Woord in beeld, beeld in woord.
Wil je eens een verhaal horen? Nodig me eens uit. Ik kom graag langs bij een feestje, een evenement, een jubileum of een andere bijeenkomst. Neem contact op voor de mogelijkheden.