Rode Ruiter

een eigen verhaal

Hoe hoort het eigenlijk?

door // Reageer

Welkom. We verwachten je al. De kinderen en ik zijn heel nieuwsgierig naar het verhaal dat je gaat vertellen. We verheugen ons erop. Dat alleen al is een fijne binnenkomst op een school waar je als gastverteller langskomt. Je naam staat op het bord met een tijd erbij. De tafels worden leeggeruimd, het digibord uitgezet nadat gevraagd is of ik dat nodig heb, de leerkracht gaat tussen de kinderen zitten en dan…is er rust. Rust om naar het verhaal te kunnen luisteren. Zo ontzettend fijn en uitnodigend.

Driekeer vertel ik hetzelfde verhaal. Het is leuk om te vergelijken hoe er drie keer vanuit de verschillende leeftijden op het verhaal gereageerd wordt. Grappig genoeg vonden de leerlingen van groep 6 het einde het spannendst. Maar misschien zat ik toen ook het beste in het verhaal waardoor ik het ook het spannendst vertelde…Ook dat is leuk, want ik verras mezelf ook telkens weer door het verhaal net iets anders in te steken of de nadruk net iets anders te leggen.

Na het verhaal is er ruimte om te reageren. De kinderen luisteren naar elkaar en zijn complimenteus naar mij. De juf geeft dat weer als compliment terug aan de leerling. Zo mooi om te zien!

Na afloop verwerken de kinderen het verhaal in een tekening. De tekeningen laten zien hoe goed ze geluisterd hebben. Er komen prachtige beelden tevoorschijn. Een kip die vierkante gouden eieren legt. De goudstaven kunnen makkelijk opgeslagen worden zo. Een gruwelijke reus, de weg boven de wolken naar het huis van de reus. Jack die aan de reuze tafel zit te eten. Ik vind het prachtig om te zien.

Na driekwartier zit mijn tijd erop en neem ik afscheid. Er wordt aandacht gevraagd om gedag te zeggen.

Zo hoort het te gaan. En zo gaat het meestal, maar niet altijd. Goed voorbeeld doet goed volgen, dus nodig mij eens uit als verteller in de klas. Dan hoop ik op net zo’n fijne ontvangst.

Brood en spelen

door //

Tafels vol boterhammen, fruit en pakjes sap. Dozen met sinterklaaspapier, kruidnoten in bakjes, het is een drukte van belang in de lerarenkamer van de Willem Alexanderschool in Rotterdam. Gelukkig is er een fonds dat de boterhammen betaald voor kinderen die thuis geen ontbijt krijgen. Er zitten 320 kinderen op de school.

De kinderen in de klassen waar ik kom voor de les klaterende klanken spreken thuis allemaal een andere moedertaal. Op mijn vraag wat de kinderen thuis spreken, gaat het van Turks en Marokkaans tot Hindi, Portugees en Papiamento. Wel vaak samen met Nederlands.

De klaterende klanken worden dan ook goed herkend. ‘O, dat lijkt op Koerdisch’ zegt een meisje en dat klopt. Pools wordt vaak voor Russisch aangezien, maar de klank zit in de goede richting. Een jongen roept hard als hij Turks hoort ‘dat is mijn taal’ en er is een meisje die nauwgezet vertelt wat er in het Arabische is gezegd. De gezichten glunderen bij het herkennen van de moedertaal.

Dat is wat de klaterende klanken zo mooi maakt. De kinderen voelen zich gekend in hun moedertaal. ‘Doe je dit vaker?, ‘kom je volgende week weer?’ geeft aan dat de kinderen het een leuke les vonden.

Wil je deze les ook bij jou op school? Neem contact op, dan kijken we naar de mogelijkheden

Vleugels van inkt

door //

De kraanvogel maakt zich van het papier los en vliegt weg….
Die kraanvogel ben ik als ik, na het vertellen van twee verhalen, de complimenten hoor van de kinderen van groep 6 van de Prinses Ireneschool.

‘Ik zag het verhaal helemaal voor me als een plaatjesboek in mijn hoofd.’
‘Je hebt zo’n mooie stem.’
‘Het was zo fijn met de gebaren erbij die maakte het verhaal helemaal af.’
‘Door de gebaren kon ik het me nog beter voorstellen.’
‘De stemmen die je deed pasten heel goed bij het verhaal.
‘Ik vond het zo fijn dat ik het beeld zag en ik mijn eigen fantasie kon hebben’.

Het is heel fijn als een verhaal goed binnenkomt en het is super als je als gast in de klas gedragen wordt door de groep en de leerkracht. De juf had in de ochtend uitgelegd dat vertellen ook een kunstdiscipline is. De kinderen associëren kunst met knutselen, maar ik heb uitgelegd dat dit ook kunst is. En dat is het ook, want het verhaal spreekt het hart en de verbeelding aan. En bij kunst gaat het om de verbeelding en het stimuleren daarvan.

We komen al een aantal jaar in het kader van de kunstweken op deze school. Een maal per jaar is mooi, maar als je ziet wat het met de kinderen doet en hoeveel impact het heeft is wat mij betreft 1x per jaar te weinig. Voor het stimuleren van de fantasie, de taalontwikkeling, voor het leggen van verbanden tussen hoofd en hart, voor het leren van nieuwe woorden en nieuwe werelden kan het vertellen van verhalen in de klas niet vaak genoeg gebeuren.

Haal een verteller in de klas!