De juf als voorbeeld.

Ze zit achterin de klas en kijkt een beetje beteuterd voor zich uit bij de opdracht die ik geef. Als ik langsloop zie ik dat ze niet zoveel heeft opgeschreven en wat ze wel heeft opgeschreven is niet te ontcijferen. Samen met haar vul ik wat woorden van het zintuigenblad in. Als ik de juf ernaar vraag: “ach ja, zij moet eigenlijk naar het speciaal onderwijs, besteed er maar geen aandacht aan”.
Zo’n antwoord doet mij zeer. Ik heb zo te doen met het meisje, maar ik heb geen tijd om naast haar te zitten en haar één op één met de opdracht te helpen.
De juf daarentegen zou nu wel naast haar kunnen gaan zitten om  haar te helpen; het is ook de bedoeling dat de leerkrachten participeren in de lessen die ik kom geven, maar deze juf heeft andere plannen en gaat schriften nakijken. Tijd voor mijn les is er eigenlijk ook niet want bij binnenkomst wordt me al te verstaan gegeven dat ik echt maximaal een uur heb en liever in minder tijd als dat enigszins kan!
Hoe gemotiveerd wil je het hebben?

Niet alleen naar mij als gastdocent, maar vooral naar je eigen leerlingen! Welke boodschap geef je af als je zelf je aandacht op iets anders richt en af en toe een leerling tot de orde roept die aandacht voor wat anders heeft…

Wat een andere sfeer is er bij de juf van de andere groep (op dezelfde school) waar ik kom. Daar word ik allerhartelijkst ontvangen; ik voel me meer dan welkom in deze klas. De juf loopt actief rond en helpt leerlingen als dat nodig is. Ze spreekt leerlingen aan als ze andere dingen doen. Ze activeert en stimuleert. Ze danst bijna van plezier als ze de boeken met gedichten ziet, die ik bij me heb.
De kinderen maken gedichten over hun lievelingsplek; de klas en specifieker deze juf zijn onderwerp van deze gedichten.

Hoe mooi kan onderwijs zijn!