Op mijn uitgestrekte handen, legt ze haar handen in de mijne. Het oude vel voelt zacht. Op de maat van het lied Amsterdamse Grachten beweeg ik onze armen walsend heen en weer. Mijn blik haakt in haar lichtblauwe ogen. Ogen waar geen emotie uit te lezen valt. Ogen die in een andere wereld lijken te vertoeven. Toch blijven onze ogen verbonden. Heel even dwaalt ze af om daarna mijn ogen weer te vinden.

Veel koorleden lopen zingend door het publiek. Een enkel koorlid danst met iemand. Zo zingen en dansen we het publiek de zaal uit na een mooi optreden. Na afloop van het nummer rollen de tranen over mijn wangen. Tranen van verlies van wat niet terugkomt. Pijn om te zien dat mensen afscheid moeten nemen van de  man of vrouw die iemand was waar door ziekte  verandering in komt. Dat besef, die pijn raakte me dit keer extra.Lees verder →