Hoe zit dat bij jou als je naar een film kijkt waar je het boek van hebt gelezen? Ik heb besloten geen verfilmde roman meer te gaan bekijken, want ik kom altijd bedrogen uit. Dat wat ik in het boek lees, zie ik zelden terug in de film. De beelden die ik in mijn hoofd maak, zijn altijd anders dan de beelden die ik in de film te zien krijg. Logisch, maar wel jammer. Die beelden verdringen mijn eigen beelden en als ik dan nog eens terug denk aan dat boek, kan ik alleen de filmbeelden nog maar terughalen.

Datzelfde geldt voor de diepgang en de in emoties. Natuurlijk word ik tijdens een film vaak meegesleurd door (vals) sentiment, door een mooie en goed gespeelde scene, maar die emotie wordt voor mij bepaald door de invalshoek, het licht en niet te vergeten de muziek.

Tijdens het lezen van een boek daal ik af naar mijn eigen krochten en plaats ik mijn wereld in die van het boek waardoor het verhaal onderdeel wordt van mijn leven en ik onderdeel word van het verhaal. Zo ontstaat er een diepgang die een film voor mij nooit kan bereiken.

Deze parallel wil ik ook trekken als het gaat over voorlezen of het vertellen van een verhaal. Bij het voorlezen neemt het verhaal je woordelijk mee en kan een goede voorlezer je zeker een eind meenemen in de beelden die het verhaal oproept, maar laat je echter het boek weg en vertel je een verhaal dan neemt de verteller de luisteraar mee op een reis die je raakt in het diepst van je ziel. Een goed vertelt verhaal laat ruimte voor jouw eigen fantasie, maar stuurt met woorden jouw gedachten. Het geeft richting en laat vrij. Een goed vertelt verhaal zorgt ervoor dat je je eigen film ziet die voldoet aan al jouw wensen. Jouw emotie, jouw beelden en een stem die je meeneemt op reis.

www.roderuiter.nl