Verhalen vertellen. We doen het allemaal. Elke dag en op duizenden manieren. Maar niet alles wat we vertellen is een verhaal. Een verhaaltje van de weer –man of – vrouw over regen of zon is wel een logisch opgebouwd stuk tekst, maar geen verhaal. Een verslag over de vakantie is ook geen verhaal, maar als er op vakantie iets gebeurd waardoor er een wending komt, zit er wel een verhaal in.

Het wordt pas echt een verhaal als je er iets mee doet; als er een kop, een middenstuk en een staart aan zit en er moet een dramatische wending in zitten.

Deze zomer was ik in het huis waar de gebroeders Grimm woonden en werkten en waar ze dus veel verhalen hebben opgetekend. Ook hingen er portretten van de storytellers. Vooral veel vrouwen die alle wijsheid uit de streek in verhalen verpakten. Het ‘ga niet zomaar met een vreemde mee’, werd het verhaal van Roodkapje. Want zeg nu zelf wat blijft beter hangen, ‘ga niet zomaar met een vreemde mee’ of ‘de boze wolf deed zijn bek open en at Roodkapje in één hap op’.

Juist door de dramatische wending creëer je betrokkenheid. Doordat mensen betrokken zijn bij jouw verhaal komen eigen verhalen en herinneringen naar boven. Zo ontstaan inzichten in patronen. Een goed verhaal over een gebeurtenis in de vakantie, roept vaak andere verhalen op vanwege de herkenning. Boeken met rampzalige vakantieverhalen zijn vooral zo leuk omdat anderen het soms nog erger treffen dan jij. Kortom een goed vakantieverhaal valt in goede aarde.

Om een (vakantie) verhaal te vertellen moet je gebruik maken van een aantal narratieve ingrediënten. Er zijn allerlei manieren om een verhaal op te bouwen en te structuren. Ik noem hier vijf ingrediënten die in elk geval bijdragen aan de opbouw van een goed verhaal.