Onze kat kijkt graag tv. Zodra er een natuurprogramma voorbij komt met leeuwen, tijgers of andere katachtigen heeft het scherm haar onverdeelde aandacht. Ze raakt er zelfs een beetje opgewonden van. Gisteren werden de beelden haar even teveel. Ze zonderde zich af waarop wij een andere zender opzetten. Na 5 minuten kwam ze terug. Mauwend voor het scherm bleef ze staan. Zodra we het natuurprogramma weer opzetten, sprong ze op de stoel en keek ze weer volledig gefocust naar haar soortgenoten.
Fascinerend om te zien hoe zo’n beestje herkenning vindt en tegelijkertijd weet dat deze gevaarlijke soortgenoten geen bedreiging voor haar vormen.
Als ik naar een film kijk slaan mijn sensoren acuut aan. Mijn hart gaat bonzen als een dreigende situatie zich voor mijn oog ontrolt, mijn maag krimpt samen bij een pijnlijke scene, uit mijn ogen rollen tranen bij vals sentiment of bij een echt rakend verdriet. Kortom kijken als een kat kan ik niet. Geen afstand tot het verhaal. Ik word erin gezogen en leef mee met de personen in het verhaal.
Daar gaat het natuurlijk ook om bij een verhaal, betrokkenheid creëren. Een goed verhaal heeft alles in zich om ons, luisteraar, lezer, kijker, erin te zuigen. Een goed verhaal brengt emotie en betrokkenheid teweeg. Of je nu voor bent of tegen, in een verhaal neem je stelling. Je leeft mee en wordt soms zelfs een stukje van die persoon. Als de film afgelopen is, de laatste zin van het verhaal klinkt, de laatste regel van het boek gelezen is, is er tijd nodig om weer te landen op deze aarde en je te verbinden met het nu. Afscheid nemen van het verhaal.
Voor een kat zal het afscheid nemen niet aan de orde zijn, hoewel…ze vroeg toch echt om de zender met de leeuwen…
Zin in een verhaal? Waargebeurd of niet…Ik kom graag een verhaal vertellen.