De kraanvogel maakt zich van het papier los en vliegt weg….
Die kraanvogel ben ik als ik, na het vertellen van twee verhalen, de complimenten hoor van de kinderen van groep 6 van de Prinses Ireneschool.
‘Ik zag het verhaal helemaal voor me als een plaatjesboek in mijn hoofd.’
‘Je hebt zo’n mooie stem.’
‘Het was zo fijn met de gebaren erbij die maakte het verhaal helemaal af.’
‘Door de gebaren kon ik het me nog beter voorstellen.’
‘De stemmen die je deed pasten heel goed bij het verhaal.
‘Ik vond het zo fijn dat ik het beeld zag en ik mijn eigen fantasie kon hebben’.
Het is heel fijn als een verhaal goed binnenkomt en het is super als je als gast in de klas gedragen wordt door de groep en de leerkracht. De juf had in de ochtend uitgelegd dat vertellen ook een kunstdiscipline is. De kinderen associëren kunst met knutselen, maar ik heb uitgelegd dat dit ook kunst is. En dat is het ook, want het verhaal spreekt het hart en de verbeelding aan. En bij kunst gaat het om de verbeelding en het stimuleren daarvan.
We komen al een aantal jaar in het kader van de kunstweken op deze school. Een maal per jaar is mooi, maar als je ziet wat het met de kinderen doet en hoeveel impact het heeft is wat mij betreft 1x per jaar te weinig. Voor het stimuleren van de fantasie, de taalontwikkeling, voor het leggen van verbanden tussen hoofd en hart, voor het leren van nieuwe woorden en nieuwe werelden kan het vertellen van verhalen in de klas niet vaak genoeg gebeuren.
Haal een verteller in de klas!
Toen onze dochter net kon lopen hebben we haar aan tafel gezet met papier en vingerverf. Ze stopte alles in haar mond, maar de verf smaakte niet lekker, dus al snel ging de verf op het papier. Smeren en wrijven was wel leuk, maar het resultaat was een grote groen-grijze vlek. Al snel kreeg ze door dat verschillende bewegingen verschillende resultaten opleverden: een experiment in de schilderkunst was geboren. Gaandeweg ontwikkelde haar repertoire zich: krassen werden lijnen, lijnen werden figuren. De bedoeling was niet altijd duidelijk, maar het plezier én het resultaat waren en niet minder om. Sommige van haar eerste werken sieren nog steeds onze muren. De eerste figuren bestonden vaak uit een vorm die rond bedoeld was met twee punten er in. De oervorm van het gezicht. Later volgden mond, neus en zelfs het verdere poppetje compleet met zes of zeven vingers aan elke hand. Niets bijzonders, toch? Of ja, wel eigenlijk. Eenmaal op school ontstond bij haar het besef dat ze tekort schoot in haar tekenkunst: andere poppetjes leken beter, gezichten mooier. Hoe we haar ook aanmoedigden in haar kinderlijke tekenkunst, het onschuldig genieten was er vanaf. Alles werd vergeleken met werk van anderen en kritisch beoordeeld. Oorspronkelijkheid en fantasie legden het af tegen ‘hoe het moest’; het navolgen van de al dan niet zelfopgelegde regels. Een modelgezicht werd de norm, alles wat afweek ‘gek’.