Vertellers zijn er in soorten en maten. Je hebt de acterende vertellers, vertellende acteurs, vertellende vertellers en acterende acteurs. Variaties op een thema: het zo goed en aantrekkelijk overbrengen van een boodschap verpakt in een verhaal. Op basis van achtergrond en ervaring past de ene of de andere variant je beter dan de andere.
Ik vind mijzelf een vertellende verteller. In mijn optiek ben ik niet aan het acteren. Ik vertel een verhaal met alle emoties en bijbehorende gebaren waardoor mensen de beelden voor zich zien. Een meisje uit groep 4 zei, nadat ik klaar was met vertellen:’ ik zag het als een film voor me.’ 
Al die gezichten een stukje van de film. Niet mijn gezicht, maar het gezicht van de keizer, de keizerin, van een jongetje of van…iets anders dat de fantasie heeft opgeroepen.
Mensen meenemen in een wereld waar ze even in rondlopen en rondkijken, waarin ze iets beleven op een manier dat het lijkt alsof ze er zelf bij zijn. Dat is de kracht van het verhaal.
Nodig een verteller uit en ervaar het zelf!
Hoe wonderlijk is het dan om te merken dat ik op ons gezellige midwinterzangfestijn van mijn koor, als ik een lied moet zingen waar ik me notabene zelf voor aangemeld heb, het liefst in een hoekje wegkruip om vooral niet te hoeven zingen. Vooral niet die schijnwerper op mezelf richten. Met een groepje en een gek lied waar het om de lol gaat is het allemaal niet zo erg. Maar dat serieuze lied waar ik ook stukjes alleen zing, daar voel ik me niet op mijn gemak. Terwijl het koor een veilige plek is en alles goed is. Het wordt gewaardeerd als je een optreden doet. Nog vreemder is het dat bijna iedereen daar last van heeft. We zitten allemaal met trillende stemmen of trillende handen snaren aan te slaan. In het