Rode Ruiter

een eigen verhaal

Geluk is…strafregels schrijven

door // Reageer

Geluk is… is een verhalenproject dat ik samen met Sylvia Bos, in het Laakkwartier in Den Haag uitvoer. We werken met ouderen en met jongeren en brengen hun verhalen en ervaringen samen.

Verhalen brengen mensen snel dichtbij elkaar. Verhalen laten iets zien van het leven dat je leidt en hebt geleid. In zo’n verhaal klinkt door waarom je doet wat je doet en waarom je het doet. Het zo mooi en bijzonder om deze verhalen te mogen horen en te delen.

HenkPareltjes zijn het.

Henk heeft een foto van zijn moeder bij zich. Liefdevol laat hij de foto zien en zegt: “Vroeger zeiden de mensen dat ze op Juliana leek en kijk inderdaad daar lijkt ze wel op.”

Ik kom van Scheveningen. Daar woonde ik als kleine jongen. Er was niet veel geld, dus mijn moeder werkte erbij, want ze wilde ons er netjes bij laten lopen. Mijn kleren zagen er altijd netjes uit.

Mijn moeder maakte kantoren schoon en dan was ze moe als ze thuis kwam. Daarom deed ik altijd de afwas voor haar, voordat ik naar school ging, zodat de boel een beetje aan kant was als ze thuis kwam. Ik kwam vaak te laat op school, omdat ik ging afwassen.
Als ik te laat kwam deed meneer van Schaik, de bovenmeester, de deur voor me open. Op een gegeven moment moest ik van hem nablijven. Toen moest ik strafregels schrijven. Ik weet het nog goed: ‘Ik mag niet te laat komen’ Een uur lang. Ik schreef het in blokletters, een beetje groot, anders kon hij het niet lezen en moest ik het nog een keer overdoen.
Daardoor kwam ik veel te laat thuis. Mijn moeder vroeg toen: ‘Jongen wat is er met jou aan de hand?’
Toen vertelde ik het verhaal over de strafregels en meneer van Schaik. Mijn moeder wilde naar school gaan om met de meester te gaan praten. Ik zei: ’Moeder dat hoeft niet, ik doe het voor u en niet voor de meester.’

Wordt vervolgd…

www.roderuiter.nl

De verkeerde snaar.

door // Reageer

‘Wacht maar tot Piet er is. Die kan pas verhalen vertellen, die moet je hebben voor jouw project.’ Ik zit aan de koffie in een complex waar ouderen wonen. Op vrijdagochtend kunnen mensen binnenlopen voor een kopje koffie en een praatje. Ik mag komen vertellen over ‘Geluk is…’, een verhalenproject waarbij ouderen en jongeren gevraagd worden naar hun verhalen over geluk om die samen te brengen in een theaterproductie.

Ik heb mijn verhaal al drie keer verteld en sta op het punt weg te gaan als Piet binnenkomt. Uitbundig wordt hij binnengehaald en als ik vertel waar ik naar op zoek ben, zegt hij dat hij geen verhalen te vertellen heeft. Dan vertel ik dat mijn vader (92) ook zei dat wat hij te vertellen had niet belangrijk genoeg was, maar dat er nu een heel boek met verhalen over zijn leven gemaakt is.

In de oorlog zat mijn vader in Duitsland. Hij moest daar tegen zijn zin werken. Op een dag was werd Berlijn gebombardeerd. Hij liep met een vriend en vroeg of ze erbij mochten in een schuilkelder. Nee, die was alleen voor Duitsers en zo kropen mijn vader en zijn vriend in een Russische tank die daar op straat stond. De schuilkelder werd gebombardeerd en niemand is er levend uitgekomen. Mijn vader en zijn vriend bleven ongedeerd in de tank.

Meneer Piet kijkt me aan, ‘ik heb in Indonesië gevochten en toen we naar huis wilde komen zeiden ze dat we maar naar Australië of Nieuw Zeeland moesten gaan omdat Nederland te vol was. Er waren toen 8 miljoen mensen en ze zeiden dat we niet terug mochten komen. We hadden gevochten!’ Z’n ogen worden vochtig: ‘nee ik ga geen oude wonden open rijten.’

Daarmee is de kous af, want ook al zeg ik dat dat niet de bedoeling is, de wond is geslagen. Het voorbeeld heeft de verkeerde snaar geraakt.

geluk is...Binnenkort start ik, samen met Sylvia Bos, in het Laakkwartier in Den Haag met het project Geluk is…

Wordt vervolgd…

www.roderuiter.nl

Leve de kringloop!

door // Reageer

Pats, rang, rinkeldekinkel, pets. Het lijkt alsof een blad met glazen op de grond valt, maar na enige tijd volgt weer het gerinkel. Stelselmatig worden dingen aan diggelen gegooid, zo lijkt het. En zo is het ook. Bij navraag blijkt dat vazen en schalen die te lang in de schappen van de kringloopwinkel staan aan diggelen worden gegooid.

glazen-vazenIk verbaas me over deze gang van zaken en vraag of deze artikelen dan niet aan de voedselbank gegeven kunnen worden. Er zijn vast genoeg mensen die hier iets aan hebben. Het antwoord dat dan volgt namelijk dat de voedselbank de spullen wel kan krijgen, maar de spullen niet wil komen ophalen, is volledig in tegenspraak met het berichtje dat ik toevallig dezelfde middag in de Delftse Post tegen kom.

http://delftsepost.nl/nieuws/speelgoed-voor-voedselbank-1.5027399

Hoe het precies met zit, weet ik niet, maar blijkbaar is speelgoed meer in trek dan een glazen vaas of schaal. En aan de straat zetten zodat iemand het voor niets mee kan nemen is natuurlijk tegen de regels, net al de prijzen verlagen of een dag uitverkoop houden. Het stuit me tegen de borst dat mensen hun spullen wegbrengen voor hergebruik, maar dat als het te lang in de winkel staat het aan diggelen wordt gegooid. Voor een niet courante glazen vaas of schaal rest gewoon de glasbak. Leve de kringloop!

Er wordt vast weer een nieuwe vaas of schaal gemaakt van dit glas. Een schaal die schittert in de zon, een schaal waarin alle kleuren van de regenboog weerspiegeld worden. Zo’n schaal waar iedereen voor blijft staan en zegt: ‘wat is dat een mooie schaal’.
Hoe mooi zou het zijn als van de lelijke schalen in de wereld ook hun mooie kant gezien wordt, want zeg nu zelf iemand die lelijk is wordt toch ook niet weggedaan.

Wat is lelijk, wat is mooi? Dat is voor iedereen anders. Daar kan een mooie verhaal over verteld worden. Een verhaal over de vaas die niet mooi genoeg was om in de kringloopwinkel op de plank te blijven staan…

www.roderuiter.nl