Rode Ruiter

een eigen verhaal

Hoe hoort het eigenlijk?

door // Reageer

Welkom. We verwachten je al. De kinderen en ik zijn heel nieuwsgierig naar het verhaal dat je gaat vertellen. We verheugen ons erop. Dat alleen al is een fijne binnenkomst op een school waar je als gastverteller langskomt. Je naam staat op het bord met een tijd erbij. De tafels worden leeggeruimd, het digibord uitgezet nadat gevraagd is of ik dat nodig heb, de leerkracht gaat tussen de kinderen zitten en dan…is er rust. Rust om naar het verhaal te kunnen luisteren. Zo ontzettend fijn en uitnodigend.

Driekeer vertel ik hetzelfde verhaal. Het is leuk om te vergelijken hoe er drie keer vanuit de verschillende leeftijden op het verhaal gereageerd wordt. Grappig genoeg vonden de leerlingen van groep 6 het einde het spannendst. Maar misschien zat ik toen ook het beste in het verhaal waardoor ik het ook het spannendst vertelde…Ook dat is leuk, want ik verras mezelf ook telkens weer door het verhaal net iets anders in te steken of de nadruk net iets anders te leggen.

Na het verhaal is er ruimte om te reageren. De kinderen luisteren naar elkaar en zijn complimenteus naar mij. De juf geeft dat weer als compliment terug aan de leerling. Zo mooi om te zien!

Na afloop verwerken de kinderen het verhaal in een tekening. De tekeningen laten zien hoe goed ze geluisterd hebben. Er komen prachtige beelden tevoorschijn. Een kip die vierkante gouden eieren legt. De goudstaven kunnen makkelijk opgeslagen worden zo. Een gruwelijke reus, de weg boven de wolken naar het huis van de reus. Jack die aan de reuze tafel zit te eten. Ik vind het prachtig om te zien.

Na driekwartier zit mijn tijd erop en neem ik afscheid. Er wordt aandacht gevraagd om gedag te zeggen.

Zo hoort het te gaan. En zo gaat het meestal, maar niet altijd. Goed voorbeeld doet goed volgen, dus nodig mij eens uit als verteller in de klas. Dan hoop ik op net zo’n fijne ontvangst.

Vleugels van inkt

door //

De kraanvogel maakt zich van het papier los en vliegt weg….
Die kraanvogel ben ik als ik, na het vertellen van twee verhalen, de complimenten hoor van de kinderen van groep 6 van de Prinses Ireneschool.

‘Ik zag het verhaal helemaal voor me als een plaatjesboek in mijn hoofd.’
‘Je hebt zo’n mooie stem.’
‘Het was zo fijn met de gebaren erbij die maakte het verhaal helemaal af.’
‘Door de gebaren kon ik het me nog beter voorstellen.’
‘De stemmen die je deed pasten heel goed bij het verhaal.
‘Ik vond het zo fijn dat ik het beeld zag en ik mijn eigen fantasie kon hebben’.

Het is heel fijn als een verhaal goed binnenkomt en het is super als je als gast in de klas gedragen wordt door de groep en de leerkracht. De juf had in de ochtend uitgelegd dat vertellen ook een kunstdiscipline is. De kinderen associëren kunst met knutselen, maar ik heb uitgelegd dat dit ook kunst is. En dat is het ook, want het verhaal spreekt het hart en de verbeelding aan. En bij kunst gaat het om de verbeelding en het stimuleren daarvan.

We komen al een aantal jaar in het kader van de kunstweken op deze school. Een maal per jaar is mooi, maar als je ziet wat het met de kinderen doet en hoeveel impact het heeft is wat mij betreft 1x per jaar te weinig. Voor het stimuleren van de fantasie, de taalontwikkeling, voor het leggen van verbanden tussen hoofd en hart, voor het leren van nieuwe woorden en nieuwe werelden kan het vertellen van verhalen in de klas niet vaak genoeg gebeuren.

Haal een verteller in de klas!

Is het echt gebeurd?

door //

“Juf hoe schrijf je dat dan die naam Yun?” Een jongetje uit groep 5 waar ik verhalen vertel, stelt me deze vraag. Het is een jongetje met een Chinees uiterlijk.  Ik spel voor hem Y U N. ‘O, maar dat is ook mijn  naam en dat zeg je als Yoeng’. Ik bedank de jongen uitvoerig en zeg dat ik er vandaag iets bijgeleerd heb en natuurlijk dat hij de hoofdpersoon in het verhaal is. Hij glundert van oor tot oor.

Ze luisteren allemaal ademloos. De juffen ook. Iedereen geniet. In bijna elke klas komt de vraag of het echt gebeurd is. Wat denk je zelf? Nee…ik denk het niet.

In een brief hebben we aangegeven dat het verhaal een cadeau aan de klas is en dat dat cadeau ook voor de leerkrachten is, dus dat het jammer is als ze gaan zitten nakijken of andere dingen gaan doen. Het is, maar dat hebben we niet geschreven, ook een slecht voorbeeld. Als je verwacht dat de kinderen braaf luisteren terwijl je zelf die moeite niet neemt.
In een van de klassen waar ik meeluisterde, zat een juf achter in de klas druk na te kijken. Maar steeds vaker keek ze op en luisterde ze mee. Steeds langer duurde het voor ze het volgende schrift  pakte. Ze werd gegrepen door het verhaal. Dat is de kracht van vertellen…het meegenomen worden.

De ruim 80 klassen op verschillende scholen in de Krimpenerwaard en dus ongeveer 2000 leerlingen hebben de magie van het verhaal meegekregen. Wat een plezier. Deze ervaring neemt niemand hen af en mij ook niet.