‘Dat is een bijzonder meisje. Ik praat wel even met haar’, zei de juf. Bijzonder was ze misschien wel, maar ik zag weinig verschil met de andere leerlingen. Ze waren allemaal wel bijzonder. Bijzonder aardig, bijzonder slim, bijzonder grappig, bijzonder vriendelijk…
Dit bijzondere meisje zat in het midden van een groepje van drie. Toen ik langsliep bij het tekenen, lag ze met haar hoofd op de tafel en haar ogen dicht. ‘Zij slaapt’ zeiden de andere meisjes. Niet lang daarna richtte ze haar hoofd op en ging mee kleuren.
Bij de vraag of het groepje hun tekening wilde presenteren, zeiden de andere twee meisjes ‘nee’. Het bijzondere meisje kwam wel naar voren, hield de tekening ophoog en vertelde wat ze getekend hadden.
Ik mocht even op de klas passen toen de juf iets ging halen. Het bijzondere meisje kwam met haar schrift vol sommen bij me en zei dat ze het niet begreep. Daar is de juf voor, dat kan ik nu ook niet uitleggen.
Toen ik de school uitliep omdat ik klaar was, kwam het bijzondere meisje mij een knuffel geven. Wat een bijzonder lief meisje.
Na afloop verwerken de kinderen het verhaal in een tekening. De tekeningen laten zien hoe goed ze geluisterd hebben. Er komen prachtige beelden tevoorschijn. Een kip die vierkante gouden eieren legt. De goudstaven kunnen makkelijk opgeslagen worden zo. Een gruwelijke reus, de weg boven de wolken naar het huis van de reus. Jack die aan de reuze tafel zit te eten. Ik vind het prachtig om te zien.
“Juf, juf, u was vorig jaar ook bij ons in de klas. Weet u nog?” zei een jongen aan het einde van mijn vertellingen aan de kinderen van groep 5b van basisschool Al Qualam in Gouda. Ik wist het niet meer, maar de jongen begon glunderend het verhaal te vertellen dat ik vorig jaar verteld had “Ja juf , over de berg en dat de mensen de berg wilden verplaatsen en dat dat niet lukte en dat ze toen uiteindelijk gingen verhuizen.” Vriendjes vielen hem bij en vulden hem aan. En ja toen wist ik het ook weer. Ik was vorig jaar ook in deze klas geweest. Toen nog groep 4.