We liepen in Ierland langs de kust in de buurt van Roundstone. Via een hek en een pad van gras langs een stenen muur en kwamen aan de rand van het land waar de oceaan aan land spoelde. De weg langs de kust was niet zo duidelijk, dus we klauterden over rotsblokken, stapten over hekjes en prikkeldraad en kwamen in een weilandje met gaspeldoornstruiken en schapen. We liepen door naar het volgende weitje waar één schaap stond. Wij stonden stil en keken rond. Het ene schaap begon te blaten. Heel hard! Na ongeveer tien keer gebeurde er iets bij de schapen in het andere weitje. Ze hieven hun koppen op en kwamen in beweging. Het ene na het andere schaap. Ze vormden een rij en liepen achter elkaar naar de wei waar het blatende schaap stond. En toen alle schapen over het muurtje waren hield het schaap op met blaten en ging iedereen weer grazen.

Met stijgende verbazing voor wat zich aan onze ogen voltrok vroeg ik me af waarom dit ene schaap ging blaten en wat zijn positie ten aan zien van de groep was. Gezien het feit dat alle schapen kwamen, dicht ik dit schaap maar een leidersrol toe. Het schaap was in staat de aandacht te trekken en de anderen bij zich in de wei te krijgen.

In menselijk perspectief denk ik dat heel hard blaten juist niet hetzelfde effect heeft, hoewel dat natuurlijk afhankelijk is van de boodschap. Maar uitgaande van een baas die de aandacht van zijn medewerkers wil hebben, wil zorgen dat ze zijn kant opkomen en dat ze meegaan in zijn of haar gedachtegang, is heel hard blaten niet het meest effectief.

Zorgen dat je je medewerkers met een goed verhaal meeneemt en hen de ruimte biedt een eigen rol in dat verhaal te spelen, is een van de mogelijkheden die wel perspectief biedt. Maar wie weet vertelde het schaap wel een heel goed verhaal en kwamen ze daarom allemaal zijn kant op…

Zoek je een goed verhaal, wil je iemand die meedenkt over hoe je jouw verhaal het beste over het voetlicht kan brengen. Neem gerust contact op.

www.roderuiter.nl