Vertellers zijn er in soorten en maten. Je hebt de acterende vertellers, vertellende acteurs, vertellende vertellers en acterende acteurs. Variaties op een thema: het zo goed en aantrekkelijk overbrengen van een boodschap verpakt in een verhaal. Op basis van achtergrond en ervaring past de ene of de andere variant je beter dan de andere.
Ik vind mijzelf een vertellende verteller. In mijn optiek ben ik niet aan het acteren. Ik vertel een verhaal met alle emoties en bijbehorende gebaren waardoor mensen de beelden voor zich zien. Een meisje uit groep 4 zei, nadat ik klaar was met vertellen:’ ik zag het als een film voor me.’ 
Al die gezichten een stukje van de film. Niet mijn gezicht, maar het gezicht van de keizer, de keizerin, van een jongetje of van…iets anders dat de fantasie heeft opgeroepen.
Mensen meenemen in een wereld waar ze even in rondlopen en rondkijken, waarin ze iets beleven op een manier dat het lijkt alsof ze er zelf bij zijn. Dat is de kracht van het verhaal.
Nodig een verteller uit en ervaar het zelf!
De opmerking ‘doe je dat thuis ook’ was dus niet heel handig, want ze hebben geen thuis. Een laag in het verhaal waar ik op voorhand geen rekening mee had gehouden. Een simpel aanspreken op gedrag bracht een heel ander probleem naar boven, zoals dat vaker aan de orde is. Geen enkel verhaal is plat. Er zijn altijd lagen.
Ga daar maar staan. Nog een stapje naar voren en nu nog een stapje opzij. Voor mijn voeten wordt een sponsje neergelegd op de exacte plaats waar ik moet staan. Minutieus wordt de setting voor de filmopnames bedacht en aangepast. De lampen worden opgesteld en de belichting ingeregeld. Een beetje zus en een beetje zo. Ja zo is het goed.