Het loerde al een tijdje naar me, dat zwarte gat. Het gat waar ik zonder mijn vaste werk van drie dagen per week in zou vallen. Dat zwarte gat riep ‘kom hier!’. Dat gat heb ik om de tuin geleid met een klus waar ik zeven weken aan vast zat en wat andere opdrachten die in de agenda stonden. Ik was niet voor één gat te vangen.
Ook is er ruimte om plannen, die al lang in mijn hoofd zaten, uit te werken. Tijd om me te verdiepen in de tijd dat mijn vader als dwangarbeider in Duistland moest werken. De arbeitseinsatz. De achtergrondinformatie geeft een gitzwart beeld over de mannen die verplicht aan het werk moesten.
Dit verhaal over mijn vader ben ik aan het onderzoeken. Ik wil er een vertelling van maken voor de bovenbouw van het basisonderwijs. Een vertelling die iets laat zien over die ongelooflijke zware tijd, een vertelling die hopelijk laat zien dat we niet nog een keer die kant op willen. Uiteindelijk ook een vertelling over hoop.
Geen zwart gat voor mij, geen geraniums, wel ruimte en tijd om bezig te zijn met verhalen. Verhalen doen ertoe!
Na afloop verwerken de kinderen het verhaal in een tekening. De tekeningen laten zien hoe goed ze geluisterd hebben. Er komen prachtige beelden tevoorschijn. Een kip die vierkante gouden eieren legt. De goudstaven kunnen makkelijk opgeslagen worden zo. Een gruwelijke reus, de weg boven de wolken naar het huis van de reus. Jack die aan de reuze tafel zit te eten. Ik vind het prachtig om te zien.
Tafels vol boterhammen, fruit en pakjes sap. Dozen met sinterklaaspapier, kruidnoten in bakjes, het is een drukte van belang in de lerarenkamer van de Willem Alexanderschool in Rotterdam. Gelukkig is er een fonds dat de boterhammen betaald voor kinderen die thuis geen ontbijt krijgen. Er zitten 320 kinderen op de school.