Ze is van onder tot boven behangen met sieraden, haar armen zitten vol tatoeages en ze is overdadig opgemaakt. De sieraden zijn groot en voldoen ruimschoots aan het bling, bling criterium. Om al haar vingers zitten ringen. Ringen die onderling met kettinkjes verbonden zijn, sommige bedekken haar hele vinger en monden uit in een vlijmscherp puntje. Ze heeft een bont-kleurig blouse op een zwarte broek aan. Haar zilvergrijze haar is slordig opgestoken.  Ze stelt zich voor als Roos en kijkt me een tikkeltje argwanend aan. Roos zit net als de andere ouderen aan tafel om gezamenlijk de middagmaaltijd te gebruiken.

Voor mij de gelegenheid om te vertellen over mijn verhalenproject in Laak, een wijk in Den Haag, waar ik na de zomervakantie mee ga beginnen. Ik zoek ouderen die hieraan mee willen doen en o, wat zou ik graag willen dat Roos meedoet. “Moeten de mensen die mee doen kunnen lezen en schrijven” vraagt de ouderenwerker, “want (en ze knikt in de richting van Roos) dat kan ze niet.” Nee dat hoeft niet en toch ben ik bang dat dat dat de reden zal zijn waarom ze niet meedoet. Jammer, want zo’n oudere kom je niet vaak tegen. Ik ben ervan overtuigd dat ze een bijzonder verhaal te vertellen heeft. Net als alle anderen die aan tafel zitten.

Ouderen worden in de Nederlandse samenleving vaak afgeschreven en niet als volwaardig gezien. In veel culturen zijn het juist de ouderen die geraadpleegd worden omdat zij een schat aan levenservaring hebben. Ervaringen die, vaak in verhalen vervat, doorgegeven worden. Door die verhalen serieus te nemen en te delen, hebben ouderen een belangrijke een zinvolle taak en rol in de samenleving. In Nederland zijn we dit kwijt geraakt en met dit verhalenproject wil ik een stukje wijsheid van ouderen in het zonnetje zetten.

Vanaf oktober ga ik met een groep ouderen en jongeren werken aan verhalen. Deze verhalen worden in januari 2016 in het Laaktheater gepresenteerd.

www.roderuiter.nl