Rode Ruiter

een eigen verhaal

Een uit duizend…

door // Reageer

Twee dagen voor ik het verhaal Koning Sinbad en zijn valk zou vertellen bij de Mythische marathon, liep ik door de Kunsthal in Rotterdam. Ik was een van de 7000 mensen die het Depot mochten bezoeken en ruim op tijd besloten we nog even bij de kunsthal binnen te wippen. Daar was een overzicht van wandkleden naar ontwerpen van beroemde kunstenaars.

Plotseling viel mijn oog op een wandkleed met een Perzisch uitziende heer, dragers met een valk…Het leek zowaar wel of mijn verhaal hier afgebeeld stond. Of het mijn verhaal was weet ik niet, maar dat het een verhaal uit de Verhalen van Duizend-en-een-nacht was, dat was wel duidelijk.

Toeval? Tja…in elk geval een fijne stimulatie van mijn beeldvorming van ‘mijn’ koning Sinbad.

Een koning die…ach misschien moet ik het verhaal maar niet verklappen. Ik wil het wel komen vertellen. Belangstelling voor dit verhaal of een ander verhaal? Neem contact op!

De juiste vraag.

door // Reageer

tino sehgalMet uitgestoken hand loopt ze op ons toe, een meisje van ongeveer 10 jaar. Ik ben Maria. Mag ik u een vraag stellen: Wat is vooruitgang voor u? Al pratend neemt ze ons mee een zaal in. Een hele witte zaal. Vooruitgang is geen stilstand en vooruitgang is zowel fysiek als mentaal. Ze vat het gesprek samen voor een jongen van ongeveer 14 jaar die met ons de tweede zaal bewandelt en andere vragen stelt over vooruitgang. Aan het einde van deze zaal worden we overgenomen door een jonge vrouw van 20 jaar die ons vertelt dat een beroemde violist zich ondergeschikt maakt aan het stuk dat hij speelt, dat hij in dienst is van het stuk en zelf niet zichtbaar hoeft te zijn, maar dat hij de boodschapper van de muziek is. Hoe wij daar tegenaan kijken? Dat is een vraag waar ik, als verteller, wel wat mee kan. Een verteller stelt zich in dienst van het verhaal en schets in woorden wat anderen kunnen zien. Als een luisteraar zegt dat hij of zij alles voor zich zag, heb je het goed gedaan, want dan ben je als verteller onzichtbaar geworden. En zo lopen we van zaal drie naar zaal vier waar een man van rond de 70  het met ons heeft over of de jeugd ons beïnvloed en in hoeverre we daardoor zelf nog veranderen.

We zijn deel geworden van een kunstwerk van Tino Seghal rondom de vraag: wat is vooruitgang. In 15 minuten lopen we met 4 generaties langs vooruitgang. De vraag blijft nog lang hangen. Wat is vooruitgang? De juiste vraag in combinatie met een open houding maakt dat we geprikkeld worden en zonder gene vragen beantwoorden en vertellen hoe wij tegen dingen aankijken.

De juiste vraag. Weet jij wanneer je de juiste vraag hebt gesteld? Of hoe je door de juiste vraag te stellen verhalen losmaakt om tot de kern te komen?

www.roderuiter.nl

Roos

door // Reageer

Ze is van roos1onder tot boven behangen met sieraden, haar armen zitten vol tatoeages en ze is overdadig opgemaakt. De sieraden zijn groot en voldoen ruimschoots aan het bling, bling criterium. Om al haar vingers zitten ringen. Ringen die onderling met kettinkjes verbonden zijn, sommige bedekken haar hele vinger en monden uit in een vlijmscherp puntje. Ze heeft een bont-kleurig blouse op een zwarte broek aan. Haar zilvergrijze haar is slordig opgestoken.  Ze stelt zich voor als Roos en kijkt me een tikkeltje argwanend aan. Roos zit net als de andere ouderen aan tafel om gezamenlijk de middagmaaltijd te gebruiken.

Voor mij de gelegenheid om te vertellen over mijn verhalenproject in Laak, een wijk in Den Haag, waar ik na de zomervakantie mee ga beginnen. Ik zoek ouderen die hieraan mee willen doen en o, wat zou ik graag willen dat Roos meedoet. “Moeten de mensen die mee doen kunnen lezen en schrijven” vraagt de ouderenwerker, “want (en ze knikt in de richting van Roos) dat kan ze niet.” Nee dat hoeft niet en toch ben ik bang dat dat dat de reden zal zijn waarom ze niet meedoet. Jammer, want zo’n oudere kom je niet vaak tegen. Ik ben ervan overtuigd dat ze een bijzonder verhaal te vertellen heeft. Net als alle anderen die aan tafel zitten.

Ouderen worden in de Nederlandse samenleving vaak afgeschreven en niet als volwaardig gezien. In veel culturen zijn het juist de ouderen die geraadpleegd worden omdat zij een schat aan levenservaring hebben. Ervaringen die, vaak in verhalen vervat, doorgegeven worden. Door die verhalen serieus te nemen en te delen, hebben ouderen een belangrijke een zinvolle taak en rol in de samenleving. In Nederland zijn we dit kwijt geraakt en met dit verhalenproject wil ik een stukje wijsheid van ouderen in het zonnetje zetten.

Vanaf oktober ga ik met een groep ouderen en jongeren werken aan verhalen. Deze verhalen worden in januari 2016 in het Laaktheater gepresenteerd.

www.roderuiter.nl