een eigen verhaal
Soms kan een beeld een luikje in je hoofd openmaken, zonder dat dat beeld expliciet bij dat luikje hoort.
Mij overkwam dat bij dit kunstwerk van David Bade. Het beeld opende het luikje naar een verhaal van de aardmannetjes. Als je het kunstwerk goed bekijkt zijn het geen aardmannetjes, maar toch triggerde de dansende figuren iets in mijn herinnering.
Hoe het verhaal precies ging wist ik op dat moment niet meer, maar het internet hielp mij en zo kwam het verhaal toch naar boven.Lees verder →
Foto’s maken herinneringen los, althans de juiste foto’s. Foto’s van landschappen, bloemen, huizen of andere zaken zonder mensen erop kunnen mooi zijn en esthetisch verantwoord zijn en je zelfs raken in hun schoonheid, maar de herinneringen komen los als er mensen op te zien zijn. Foto’s van vreemde mensen doen soms herinneren aan…waardoor er vanzelf een verhaal komt over tante, buurvrouw, vriend of vriendin van vroeger. De echte herinneringen komen los bij eigen foto’s van vroeger waar mensen op te zien zijn. Die foto’s kunnen een bron van verhalen zijn.
Verhalen om te herinneringen vast te houden. Verhalen om door te geven; zo deden we dat vroeger of weet je nog van toen…Verhalen zijn belangrijk om te weten waar je wortels liggen en om te zien waar je betrokkenheid vandaan komt.Lees verder →
Achter mij in het tunneltje hoor ik het kind in de bakfiets en de papa die aan het trappen is samen roepen. ‘Oehoe’ De weerkaatsing van het geluid is altijd leuk en een prikkel om lekker hard in een tunnel te roepen.
Dat deden wij als gezin ook toen na jaren van verbouwen eindelijk in Rotterdam de fietsers- en voetgangerstunnel onder de Maas door weer open was. We liepen daar op een stille middag met het gezin doorheen en riepen zinnen als: ‘wie doet er hier een da-ans’ en als antwoord kwam dan… ‘ha-ans’. Tot groot plezier en vermaak van ons allemaal. We bleven nieuwe zinnen verzinnen die op onze namen rijmden: Wie denk je dat er hier-is…Iris… Wat hadden we een plezier en dat kaatste ruimschoots terug! Lees verder →