Voor een vriendin kocht ik een grote fuchsia. De bloemenman haalde er een van buiten en bracht een tweede mee. ‘Kijk’ zei hij ‘ze hebben me er ook een zonder bloemen gegeven. Die kan ik natuurlijk niet verkopen. Wil jij hem hebben? Als er dan bloemen aan komen, moet je het me komen laten zien.’
In de voortuin groef ik een gat en ik propte de fuchsia in de grond. Het is een ‘tuintje’ met kiezelstenen, dus makkelijk was het niet. Maar na een week of wat zag ik zowaar knopjes in de fuchsia komen en ook deze plant kwam tot bloei.
Net als in het liedje van Annie M.G.
Het is een makkelijke plant
Hij eet als ’t ware uit de hand
Een beetje mest, een beetje zon
Hij doet het best op ’t balkon
Hoe mooi is dat. Soms als je denkt dat iets kansloos is, moet je het de ruimte geven, los laten, niet naar omkijken en zie…dan komt het tot bloei.
Bij het vertellen van verhalen ervaar ik ook dat loslaten ruimte geeft. Ruimte om te experimenteren, ruimte om de tekst een eigen weg te laten zoeken en bovenal ruimte geven aan mezelf. Een verhaal biedt zoveel kansen en mogelijkheden om in te groeien, net als een plant. Een beetje zon, een beetje vocht en liefde. Zo kunnen verhalen gaan sprankelen.