Het was in het najaar van 2019 dat ik Katty Wtterwulge hoorde en zag vertellen. Deze expressieve vertelster maakte indruk! Vooral het het verhaal Prins Bangebroek bracht ze vol verve over het voetlicht. 
De knappe maar bange prins overwint uiteindelijk zijn angsten dankzij zijn vrouw die het op verschillende manieren voor hem opneemt, maar hem ook dwingt zijn angsten onder ogen te zien.
Ik was zo gecharmeerd van dit verhaal dat ik Katty vroeg of ik het ook mocht vertellen. Ze attendeerde mij op het sprookjesboek waar dit verhaal uitkwam en gaf aan dat ik er wel mijn eigen draai aan moest geven.Lees verder →
Een uit duizend…
Twee dagen voor ik het verhaal Koning Sinbad en zijn valk zou vertellen bij de Mythische marathon, liep ik door de Kunsthal in Rotterdam. Ik was een van de 7000 mensen die het Depot mochten bezoeken en ruim op tijd besloten we nog even bij de kunsthal binnen te wippen. Daar was een overzicht van wandkleden naar ontwerpen van beroemde kunstenaars.
Plotseling viel mijn oog op een wandkleed met een Perzisch uitziende heer, dragers met een valk…Het leek zowaar wel of mijn verhaal hier afgebeeld stond. Of het mijn verhaal was weet ik niet, maar dat het een verhaal uit de Verhalen van Duizend-en-een-nacht was, dat was wel duidelijk.
Toeval? Tja…in elk geval een fijne stimulatie van mijn beeldvorming van ‘mijn’ koning Sinbad.
Een koning die…ach misschien moet ik het verhaal maar niet verklappen. Ik wil het wel komen vertellen. Belangstelling voor dit verhaal of een ander verhaal? Neem contact op!
Fuch fuch fuchsia
Voor een vriendin kocht ik een grote fuchsia. De bloemenman haalde er een van buiten en bracht een tweede mee. ‘Kijk’ zei hij ‘ze hebben me er ook een zonder bloemen gegeven. Die kan ik natuurlijk niet verkopen. Wil jij hem hebben? Als er dan bloemen aan komen, moet je het me komen laten zien.’
In de voortuin groef ik een gat en ik propte de fuchsia in de grond. Het is een ‘tuintje’ met kiezelstenen, dus makkelijk was het niet. Maar na een week of wat zag ik zowaar knopjes in de fuchsia komen en ook deze plant kwam tot bloei.
Net als in het liedje van Annie M.G.
Het is een makkelijke plant
Hij eet als ’t ware uit de hand
Een beetje mest, een beetje zon
Hij doet het best op ’t balkon
Hoe mooi is dat. Soms als je denkt dat iets kansloos is, moet je het de ruimte geven, los laten, niet naar omkijken en zie…dan komt het tot bloei.
Bij het vertellen van verhalen ervaar ik ook dat loslaten ruimte geeft. Ruimte om te experimenteren, ruimte om de tekst een eigen weg te laten zoeken en bovenal ruimte geven aan mezelf. Een verhaal biedt zoveel kansen en mogelijkheden om in te groeien, net als een plant. Een beetje zon, een beetje vocht en liefde. Zo kunnen verhalen gaan sprankelen.